I kolejny pierwszy raz za nami. Tym razem wymyśliłyśmy długi weekend na nartach w Austrii.

Teraz, żeby nie było za pięknie, przejdę do mniej sympatycznych kwestii. Spokojnie — do pozytywów jeszcze wrócę.

Niestety w czasie, kiedy byłyśmy w Kaprun nie działała jeszcze kolejka z miasta. Czyli to super połączenie 3K K‑onnection, łączące Kaprun – Maiskogel – Kitzsteinhorn. Poza tym, że nie udało się nam przejechać tym cudem techniki, to uważam, że w czasie pandemii to połączenie mogłoby być włączone już w listopadzie. O ile w samym ski busie jechało się dobrze (my wsiadałyśmy na jednym z pierwszych przystanków), to sam dojazd do Gletcherjet I i Panoramabahn był masakryczny. Korek w dojeździe do stacji początkowej. Nie wspominając o tym, że osoby podróżujące swoimi autami pod stok musiały nieźle się naszukać miejsca parkingowego. I tu od razu wiadomo, korek na dojeździe oznaczał poranny tłum w wejściu do gondoli. Na szczęście obsługa wyciągu pilnowała masek. Działająca z Kaprun kolejka rozładowałaby korek dojazdowy na lodowiec. A co za tym idzie tłum w porannych gondolach.

Tłumy, tak dla mnie to były tłumy, Pewnie się rozbestwiłam, ale cóż. Najgorsze w tym było to, że większość tego tłumu stanowili Polacy, którzy niestety nie potrafili się zachować... Ani na stoku, ani w restauracji... Dla przykładu. Na dojeździe do kanapy — najechał na mnie jakiś dzieciak. Rozumiem, że zawsze może się coś przytrafić, ale chyba słowo przepraszam, powinno dać radę się wypowiedzieć, a nie patrzeć na człowieka tępym wzrokiem. W restauracji nie było lepiej. Jedna wielka kakofonia dźwięków, wyborne słownictwo, palenie gdzie popadnie. Do tego wszechobecne głośniki bezprzewodowe, które stanowiły wystrój stolika, wydając z siebie cudowną „muzykę” np. jakieś cholerne discopolo. A ludzi było tyle, że w niektórych miejscach na stoku trzeba było jeszcze bardziej uważać lub przeczekać chmarę ludu jadącego czasami byle w dół...